Birincisi, Suriye krizi için Moskova\'da toplanan insanlar kendilerine muhalefet deseler de arkalarında ciddi bir güç veya silahlı oluşum yok.
Oysa bu, doğal olarak çok önemli ve Suriye\'deki dahil tüm iç savaşların önemli unsurudur. Az çok dikkate değer tek kuruluş Kürtlerin Demokratik Birlik Partisi\'dir, çünkü kendi silahlı birliklerine sahip. Ancak bu parti de Şam\'a odaklı, zira oradan gereken yardımı alıyor.
Sorun barışçıl müzakereler yoluyla çözüme kavuşturulabilir mi? Hayır, kavuşturulamaz. Suriye birkaç devlete bölünecek. Aslında artık bölündü.
Toprakların bir kısmı Farklı örgütlerin kontrolünde, bir kısmı da Beşar Esad ordusunun elinde. Uzlaşmaz şiddete bir mücadele yaşanıyor ve ne söylerlerse söylesinler barış görüşmeleri imkansız
Suriye\'nin bölünmesi kaçınılmaz
Suriye Devlet Başkanı Beşar Esad hükümeti, son haftalarda ciddi yenilgi aldı. Nusra Cephesi önderliğindeki muhalif güçler, Mart sonlarında İdlib\'i ele geçirdikten sonra hükümetin kalesi olarak gösterilen Alevi bölgesi Lazkiye\'ye yaklaştı.
Bölgede yaşanan başarının nedeni, parçalanmış silahlı muhalefetin ortak dil bulması ve güçlerini Al-Nusra ile İslami Cephe etrafında birleştirmesi oldu. Bu arada iktidarın içinde yaşanan bazı olaylar da hükümet kurumlarının zafiyetini yansıtan anlaşmazlıkların kanıtı. Ancak söz konusu, tarafların mücadelesindeki önemli bir dönüm noktası değil, sadece tarafların kontrolündeki bölgeler arasında sınırların belirginleşmesi ve sabitlenmesi. Bu da Suriye\'nin uzun vadede birkaç kısma bölünmesine yol açabilir.
Çatışan güçler, dış destek olmadan birbirlerini çoktan tüketirdi. Sadece silahlı muhalefet değil iktidardaki rejim de dış güçlere bağımlı. Beşar Esad hükümetinin halen ayakta durması önemli ölçüde dış yardıma borçlu.
Öte yandan iktidarın yaşadığı yenilgiler ve iç bölünme, Beşar Esad ile çevredekileri İran ve Hizbullah\'a daha da sıkı şekilde bağlıyor. Sponsorlarının baskısı sonucu radikal duruşlarından vazgeçen İslami muhalefet ise Türkiye ve Suudi Arabistan\'ın desteğini alıyor.
Suriye\'nin iç savaşı, bölgesel güçlerin sonsuz çatışmasına dönüştü. Bu koşullarda, barışçıl girişimler ikinci plana çekildi, çünkü arkasında gerçek güçlerin durduğu siyasi liderler askeri başarıya güveniyor ve ödün vermek istemiyor.
