Janan Ganesh, Rusya'nın Ukrayna'ya saldırması nedeniyle ABD'nin rolünün başta Avrupa olmak üzere diğer ülkelerde önemli oranda arttığını belirtti.
Her şey yolunda giderse 2026'dan itibaren, sıvılaştırılmış doğal gaz tankerler aracılığıyla kuzey Almanya kıyılarına gelecek, eksi 160C'ye ayarlanmış kriyojenik depolama teknelerine dökülecek ve ardından Rus ithalatı yerine "yeniden gazlaştırılarak" sisteme verilecek.
Almanya'nın şu anda bir LNG terminali yok. Vladimir Putin'in Ukrayna'yı işgalinden 72 saat sonra, ikisinin yapımını hızlandırdı. Kar elde eden ihracatçılar arasında ABD, Avustralya'dan daha yakın ve Katar'ın aksine Berlin'i başka bir düzensiz otokrasiye maruz bırakmayacak.
Tartışmak ve belki de düşünmek bile tatsız bir şey, ancak Amerika Ukrayna krizinin nihai “kazananı” olacak. Afganistan'dan çıkışından sekiz ay sonra, emperyal bir gerilemeye işaret ettiğinden, ulusun stratejik beklentileri, daha iyi şekillerde değişiyor. Geçen yüzyıldaki “demokrasinin cephaneliği” bu yüzyıldaki yakıt kaynağı olabilir.
Ve bu ihracatlar bunun en küçüğü. Almanya savunmada savurganlık yapma taahhüdünü yerine getirirse, ABD NATO'nun mali ve lojistik yükünü diğer ülkelerle daha fazla paylaşabilecek.
Amerika'ya daha bağlı ve aynı zamanda onun maddi kaynaklarını daha az tüketen bir Avrupa: Hiçbir Kissinger, Kremlin'in başarmaya hazır olduğu bu gelişimi planlayamazdı. ABD'nin Asya'ya yönelmesine son vermek şöyle dursun, Ukrayna'daki savaş bunu mümkün kılan olay olabilir.
Dünyanın diğer kısmına gelince, Çin'in amacı en azından ABD etkisinden Pasifik Kıyısı'ndan kurtulmaksa, son altı hafta onlar için önemli bir eğitim oldu. Japonya, Kiev'den ve dolayısıyla Washington'dan yana daha fazlasını yapamazdı.
Güney Kore'nin seçilmiş cumhurbaşkanı Yoon Suk-yeol, Ukrayna Devlet Başkanı Volodymyr Zelenskiy ile görüşmek istiyor. ABD'nin bu doğu Asyalı dostları arasındakiyakınlaşmaya Çin-Rusya birliği tehdidi yardımcı oldu.
Bunların hepsi Tayvan sorunuyla yüz yüze bırakıyor. Tayvan’ı Washington tarafından tanınan Ukrayna üzerinden okumak abartı olur. Yine de, en azından, bir saldırının Çin'e olası maliyetleri (yaşamlar, yaptırımlı ticaret ve ahlaki duruş) şimdi ABD tarafından seslendirmeye gerek duyulmayacak kadar açık.
Geriye dönüp bakıldığında, fiyasko olsa da, geçen Ağustos ayında Afganistan'da olanlar Amerika'nın dünyadaki gücünü gizledi. Ekonomik ağırlığının ve doğal kaynaklarının yanı sıra, Putin'in işgalini öngören istihbarat varlıklarını da hatırlıyoruz. Aynı zamanda, dünyanın hafızası, ABD'nin tüm avantajlarının en büyüğü ve en kolay unutulan yönüne ilişkin olarak hızla hareket ediyor: Rakiplerinin popüler olmaması…
Soğuk savaşın sona ermesinden bu yana ilk kez, ABD liderliğindeki bir dünyaya bir alternatifin nasıl görünebileceğine dair bir fikir edindik. Güçlü adamların birbirlerinin yağmalarını desteklediği ya da en azından görmezden geldiği otokratik bir eksen, artık teorik olmaktan daha fazlası.
Ancak riskten korunmaya devam eden ülkeler bile itibar maliyetini düşünmek zorunda. Ahlaki savunmada olan yerleşik hegemon güç ABD, değil, revizyonist güçlerdir. Rusya saldırdığında, daha geniş bir güç dağılımına sahip bir dünyanın, daha adil olacağı fikri tüm inandırıcılığını kaybetti.
Tabii ki, 11 Eylül saldırılarından sonra insanlar da ABD'ye destek verdi, ancak sonra yine kızdı. Ancak El Kaide, uluslararası düzenin gerçekçi mirasçısı değil, yalnızca oyun bozucusuydu.
Rusya, çalkantılı 1990'larını hâlâ sallıyordu. Çin ekonomisi, şimdiki büyüklüğünün bir kıymığıydı. Dünya, art arda 15 yıllık demokratik gerilemeye henüz başlamamıştı. Amerikan karşıtlığı son derece uygun fiyatlıydı.
Pek çok başka şeyde olduğu gibi, maliyet de geç arttı. Dünya kamuoyunun mahkemesi diye bir şey varsa, şimdi ABD'yi soyut bir ideale değil, Moskova-Pekin eşitsiz ortaklığı gerçeğine karşı tartması gerekiyor.
Amerika'yı zenginleştiren entelektüel atmosferdeki bu değişiklik önemli. Gerçekten çok çekici olmak için sadece alternatifinden daha iyi olması yeter.
Çeviri: Artı Gerçek
