Bundan birkaç gün önce, kendisini gazeteci olarak tanımlayan ve PKK’ye yakınlığıyla bilinen Fırat Bulut adlı şahıs, X platformunda yaygın olarak kullanılan sohbet odalarından birinde yaptığı konuşmada, PKK’nin 102 kişilik bir infaz listesi hazırladığını duyurdu.
Bu 102 kişinin tümünün PKK’ye muhalif Kürtlerden oluştuğunu belirten Bulut, kendisine bu bilgiyi bir PKK kadrosunun verdiğini söylüyordu. Yine onun aktardığına göre bu isimlerin bir kısmı sosyal medyada anonim hesaplar kullanan kişilerdi fakat bunların da gerçek kimlikleri hatta adresleri bile tespit edilmişti. Yine onun aktardığına göre, PKK, sürecin gidişatına göre düğmeye basacak ve bu isimlere “gereken müdahaleyi” yapacaktı. Ayrıca listedeki isimleri gördüğünü belirten Bulut, PKK’nin bu kararına duyduğu saygı çerçevesinde bu listeyi açıklamayacağını da ekliyordu.
Bu noktada önce, sosyal medyada anonim, yani gerçek kimliğini ifşa etmeden yazan hesapların kimliklerinin ve hatta adreslerinin tespit edilmesinin ancak bir devlet kurumu marifetiyle mümkün olabileceğini vurgulayalım ve devam edelim.
Onun bu ifşası sonrası tüm gözler ister istemez bu örgütün gerek Kandil’deki lider kadrosuna gerekse de Avrupa’daki yöneticilerine çevrildi. Bu noktada söz konusu bu lider ve yönetici tayfa suskunluğunu korurken, bir nevi bu örgütün yayın organı olan Yeni Yaşam adlı gazetenin 20 Haziran tarihli sayısında, adeta bu listeyi doğrulayacak şekilde kimi Kürt şahsiyetlerinin yanı sıra, son dönemde PKK’yi eleştiren paylaşımlarıyla bilinen bir Türk tarihçisi, Ayşe Hür de hedefe alındı.
Dolayısıyla, tüm bu gelişmeler, her durumda bu listenin, merkezi bir yapı marifetiyle hazırlandığını doğrular nitelikte.
Peki, kendisini “Kürt Özgürlük Hareketi” olarak tanımlayan ve bu uğurda kırk yılı aşkın bir süre boyunca silahlı mücadele yürüten bir örgüt, liderinin talimatları doğrultusunda, savaştığı devletle barışıp kendisini feshettiğini ilan ettikten hemen sonra neden kendisine muhalif 102 Kürt şahsiyetini belirleyip onları hedefine alır. Neden böyle bir liste hazırlama gereği duyar. Kaldı ki, bu isimlerin ezici çoğunluğu, bu kirli savaşın bitmesini herkesten daha fazla istemektedirler. Çünkü, Kürt milliyetçileri, bu kirli savaşın, bu süreçte kendi milletine getirdiği korkunç yıkımın farkındadırlar ve doğal olarak bu savaşın bitmesini her durumda desteklemektedirler. Zaten Kürt milliyetçiliği, milletinin çıkarlarını kaygılarının merkezine koyan doğal fıtratıyla bu tutumu gerektirmektedir.
Fakat yine, gerek bu örgüte gerekse de onun yürüttüğü kirli savaşa muhalif olan Kürt milliyetçileri can alıcı bir gerçeğe de parmak basıp bunu münhasıran dile getirmektedirler. Bu gerçeklik de, gerek bu örgütün, gerekse de liderinin hiçbir biçimde kendi milletine karşı zerre sorumluluk duymadığı, tersine bu kadim milletin tarih boyunca yürüttüğü özgürlük mücadelesini bir çöplük olarak nitelendirmesi ve nihayetinde de Bahçeli-Erdoğan paradigmasına bağlılık beyanıdır.
Kürt milliyetçisi aydınların itirazı da, bu kirli savaşın bitiyor olmasına değil bu örgütün ve liderinin bu yeni perspektifinedir. Onların bu itirazı da her durumda anlaşılır bir şeydir. Asla anlaşılamayacak olan şey ise, her kavramın önüne “demokratik” kelimesini ekleyen bu kesimlerin bu somut eleştiriye karşı gösterdikleri tahammülsüzlüktür.
Sonuç olarak, hangi yapıda yer alırlarsa alsınlar, tüm Kürt aydınları, siyasetçileri ve kanaat önderleri bu kirli zihniyete karşı en yüksek perdeden itiraz etmeli ve PKK’ye muhalif olmanın infazla cezalandırıldığı bu ceberut zihniyete karşı çıkmalıdırlar.
Bırakın aydın, siyasetçi veya kanaat önderi olmayı, haysiyet sahibi bir insan olmanın gereği budur.
Bu makalede yer alan fikirler yazara aittir ve Nerina Azad'ın editöryal politikasını yansıtmayabilir.
