Karê nivisê karêkê wusa hêsa nîn e.
Serpêhatîya qelemê serpêhatîyeke dur û dirêj e.
Ku meriv bindest bî, bêdezgeh û sazîyên netewî bî, êş û azar zêdetirin.
Ku xetên sor û xesasîyetên meriv yên netewî xetma xwe li jîyana rojane nedin, wê demê ziman gelek dirêje û zept û rept kirin pir zehmet e.
Ku meriv bêperwa bî, hedê xwe û sînorê xwe nizani bî, bi kirin, gotin û nivîsên xwe tenê xwe tetmîn bike wê demê meriv kor, ker û lal e.
Wê demê niviskar pirin, qelemşor û gotarbêj zêden e.
Û mixabin wê demê dengê miridan û çepikan, dengên aza dixitmînin.
Malxirabûna herê mezin ewe ku bi hinek fantazîyan û bi şiringeyên sûnî civat tê tevzandin.
Gelo emê di heqê van malxirabîyan da çawa bên?
Dengên aza wê kengê zorê çepik û mirîdan bibin ?
Konaxê ku em îro têda derbaz dibin, gerek êdî dawî binê li lûksên me.
Êdî gerek em di nav tirs û fikara da nebin.
Pêwîste êdî gûhartin çebin di tirs û fikarên me da.
Pêwîste êdî em bê tirs bêjin “melik tazî ye”
Ku em bikarbin bi cûwamêrî bersivên van pirsan bidin û di heqê tirs û fikaran da bên şik tinebî, tê rojek bê wê em jî bigehijine tema gelek tiştên xweş.
* * *
Gelek caran tê gotin yan jî tê nivsandin, gelo Kurd xwedan rojevin, yan na? Yan jî rojeva Kurdan bi destên wane, yan bê irada wan tê holê?
Pêwîste bêwestan em serê xwe li ser tiştên bingehin bi êşînin.
Sedem ku heya tiştên bingehîn zelal nebin, wê emê tim li pey bûyeran kaş bibin.
Ev êş û azarên ku em dijîn, ev trajedîya ku didomê wê xetma xwe tim li ser rewşa gel û welatê me bidin û bi xwe ra trajedîyên nûh bi efrînin.
Dema ku ez van dibêm elbet armanca min, raxistina tabloyeke reş, yan jî şiringe kirina bêhêvî bûnê nine.
Bê şik îro em ji doh çetirin, sibê emê ji îro çetirbin.
Lê rewşa meriv, konaxê ku meriv têda derbaz dibî, mixabin ku rastîyan nagûhirînê.
Sedem vî pêwîste rojeva me bi dest û irada me bê xuya kirin.
Em li pêyî bûyeran kaş nebin.
Rojava me dîl nebî, em lê ji destê xernexwaza derxin û azad bikin.
Gerek em xwedan huner û qewil bin.
Da ku em bikarbin guhartin û pêşveçûne ku li hereme û welatê me diqewimin, encaman ji wan derxin û di rojeva xwe da bidine rûniştandin.
Gerek tucar neyê ji bîr kirin; ku em bi kirin û projeyên 30-40 sal berê nikarin pirs û pirsegirikên xwe çareser bikin.
Her cûre xebat û tekoşîna me pêwîste xizmet bike ji bo xesasîyetên me yên netewî.
Reçete û pêşnîyarên me pewîste bersiv bidine pirsên me yên rojane.
Tevgera me gerek me ji hev dûr neke.
Em derîyên xwe li hev negrin.
Her hewildan û gav avêtinêkê me pêwîste xizmet bike ji bo yekîtîya me ya netewî.
* * *
Hewce nîne ku meriv tim û tim dubare bike. Lê tucar gerek neyê ji bîr kirin, sîyaset senet e. Ew kesên ku pêşîya xwe nebînin, rewşa ku gel û welatê wan têda derbaz dibî baş nepejrînin, borîyên xwe ji bîr bikin, her tişt di pencera xwe da bibînin nikarin vî senetî bi ostayî bi kêr binin.
Dîsa gerek neyê ji bîr kirin ku rewşenbîrî û nivîskarî tişteke wusa hêsa nîne. Ewên ku tenê mirîdî û dengbêjîya aliyek bike, bi hestên niştimanî neleptê, berpirsîyarî û erkên xwe yen ku jê tê xwestin ranebî nikarê bibî rewşenbîr, nikarê bibî niviskar.
Pêwistîya sîyasetê bi rewşenbîran, ya rewşênbîran jî bi sîyaseta welatê xwe heye. Gerek her kes destê xwe bixe binê kevir. Her kes erk û berpirsîyarîyê xwe bê westan binê cih.
Dema me vê rastîyê pejirand, em dikarin rojeva xwe bi irada xwe tayîn bikin.
Wê demê emê bikarbin di heqê trajedîyan da bên.
Gelo wê ew dem kengê bê ?
