Savaş akıllarını, onlar kendilerini vuruyor…

Beyaz Toroslarla Kürt halkını korkutmaya çalışıyor Davutoğlu. Ama Beyaz Torosların yerini Ford Rangerslerin aldığını nedense unutmuş gibi davranıyor. Seçimi korkutarak kazanmak.

Korkutulan kim peki? Korkusunu korkutan Kürtler. Korku her coğrafyada değişse de ortak bir temayı barındırıyor. Korku derken size bu yazıda Korkunun nasıl bir canavara büründüğünü ve bu canavarın insanı nasıl yuttuğunu aktarayım istiyorum.

‘Ankara’nın Ulus semtinde yağmurlu bir Cumartesi günü alış verişe gittik. Birden otomatik silah sesleri gelmeye başladı. Kendimi nasıl caddeye atıp boylu boyunca siper aldığımı hatırlamıyorum. İnsanlar başıma toplandı. Nedense sonra kalktım ayağa her yanım çamur içinde kalmıştı. Başıma toplanan insanların suratlarına anlamsız bakıyordum. Karım koluma girdi, kim taradı bizi dedim. Karım acayip yüz hatlarıyla üzgün bir şekilde yüzüme bakakaldı. Meğer yol çalışma makinası betonu kazmak için çalışıyormuş caddede. Anlatılması güç bir duygu her an bu ruh halini yaşıyorsunuz. Yaşam size anlamsızlaşıyor. Geceleri kâbuslarla eşofmanlarınızı terden ıslatarak yataktan fırlıyorsunuz’ 1986 yılında Bingöl’ün Kiğı ilçesi Yedisu mevkiinde röportaj yaptığım Çorumlu Asteğmen H.G yaşadıklarını bana bu cümlelerle anlatıyordu.

2012 yılında terhis olduktan sonra intihar eden A.R.E’de tıpta ‘post travmatik sendrom’ savaş dilinde ise ‘Vietnam Sendromu’ olarak adlandırılan, savaşın askerler üzerinde yarattığı psikolojik tahribatın bir kurbanı. Amerikalı askerlerin Vietnam’da yakalandığı bu hastalık, SSCB’nin Afganistan pratiğinde, Birleşmiş Milletler’in Somali’de, Türk ordusunun ise Kürdistan’da yakalandığı bir hastalık. Bu nedenledir ki ABD bolca Rambo filmleri yaparak bu hastalık iletinden kurtulmak istiyor. Amerikalılar kimine göre binlerce, kimine göre de yüzlerce askerini bu hastalıkla yitirdi.

Türk ordusunun Kürdistan’daki pratiğine bakıldığında şimdilik olmasa bile kısa süre sonra bu rakamın binlerce ifade edileceği ön görülmektedir. Kafa, burun, kulak ve araç arkasında ceset sürükleyen askerlerin normal yaşam koşullarında yaşama şanslarının olacağına kimse inanmamaktadır. GATA (Gülhane Askeri Tıp Akademisi) doktorlarının Nokta Dergisine yaptıkları bir açıklamada, kendilerine her ay Vietnam Sendromu’na yakalanan 20-25 askerin başvurduğunu belirtiyorlar. Bu insanlar bir tür adaptasyon bozukluğu yaşıyorlar. Savaşla hiç ilgileri kalmadığı halde, hala askermiş gibi davranıyorlar, siper kazıyorlar, nöbet tutuyorlar, her an bir baskın, saldırı bekliyorlar.

Yine bir GATA doktorunun anlatımıyla ’yaşadıkları olağanüstü olay onlar için sanki aşamadıkları bir çukur gibi. O çukur içinde debelenip durur, çukurdan çıkmaya çalışır ama başaramazlar. Sesler, her türlü görüntü, konuşan her insan onlara yaşadıkları korkunç olayları hatırlatır. Gözlerini kapadıklarında uyuduklarında bile zihinleri bununla meşguldür. Normal yaşantılarına dönemezler’.

Peki neydi A.R.E’in eski hali ve yaşantısı? Balıkesir’in M….köyünün en genç ve en iyi avcılarından biriydi. Boyu posu, sağlığı yerindeydi. Şakacı neşeli, hareketli içi gençlik enerjisi dolu biriydi askere gitmeye kadar.

Bir gün eline bir celp kağıdı verip Mardin Jandarma Komando Taburu’na yolladılar. Burada A.R’yi 3. Bölük, 1.Özel Harekat Darbe Timi’nde makinalı silah nişancısı yaptılar. Yani ölüm makinası görevini verdiler. Artık A.R Kürtleri öldürmekle mükellefti.

Baba ocağına izine geldikçe ‘Kahramanlık’ hikâyelerini anlatıyordu. Avcılığı gibi, askerliği de ‘mükemmeldi’, 35 Kürdü öldürmüştü ve bu insanları öldürdüğü için de gurur duyuyordu. A.R’mi gurur duyuyordu yoksa kendisine zorla gurur duyması mı enjekte edilmişti bilinmez.

Dersim’de askerlik yapan en yakın arkadaşı B.K’na yazdığı mektupta ünlü Atmaca Operasyonu’na katıldığını anlatıyor. A.R’a mektubunda ‘Bingöl’deki tugaydan Skorski helikopterleriyle araziye indirildik. Dere yatağının içi terörist doluydu, kendimi büyük bir kayanın arkasına attım. Bin 600 mermi harcadım, üç defa namlu değiştirdim. Namlu kor gibi olmuş, fark edemedim, elime yapıştı. Ateşe devam ettim, sonunda attığım yerden iki kelle çıktı. Orada olmanı isterdim. Bizim yanımızda Rambo bok yemiş’ diye yazıyor.

Evet A.R kellelerden bahsediyor ve Rambo’nun halt ettiğini belirtiyor. A.R artık iflah olmaz bir yolda. A.R bunları yaparken kelleleri çoğaltmayı düşünürken, ülkesine ve milletine hizmet ettiğini düşünüyor. Oysa A.R akıttığı her damla kanla ülkenin ve milletin canına ot tıktığını bilmiyor.

A.R gerçekleri gördüğünde ise iş işten geçiyor ve tek şansı kalıyor namluyu şakağa dayama yolu.

‘Ne olduysa son 3 ayda oldu’ diyor babası H.E. İlk belirti teskere almaya 20 gün kala annesine ettiği bir telefon, ’Kefenimi hazırlayın, ben öleceğim’ diyor bu konuşmada. Ailesi bu telefon sonrası çok endişeleniyor, hasretle terhis olacağı günü bekliyor. Sonunda terhis oluyor, aynı timde görev yapan bir arkadaşıyla önce İstanbul’a geliyor, oradan da Balıkesir’e. Ama evine gitmiyor. Ailesini aramıyor bile. Sonra onu bir gün Balıkesir’de bir kahvede, kendinden geçmiş bir halde buluyor ailesi.

A.R artık yaptıklarının ülke ve millet yararına olmadığını anlamış ama geç kalınarak. A.R artık konuşmuyor. Sadece sorulara tek heceli cevaplar veriyor. Geceleri uyumuyor. Balkona çıkıp hayali birileriyle ıslıkla işaretleşiyor, sonra hayali bir tüfeği doğrultup karanlığı tarıyor. Evi Kürdistan’da bir dağ karakolu sanki sokağa saman yığınlarından bir siper kuruyor. Askere gitmeden önce nişanlanmış, ama döndükten sonra nişanlısının adını bile anmak istemiyor. Köyde inşasına başlanan yeni evine dönüp bakmıyor bile.

Bir keresinde ‘oğlum hadi sana düğün yapalım’ diyen babasına ‘sen ne diyorsun baba, ben nişanlımı öldürdüm’ diye cevap veriyor. Babasına göre, askerliğinin son günlerinde iki ‘terörist’ kız yakalanmış, birini A.R’ya vermiş öldür demişler… ’Tetiği çektiğim an nişanlım gözümün önüne geldi, öldürmeseydim teskere almayacaktım’ diye anlatmış babasına. A.R ve nicelerinin teskere almaları nice insanın yaşamının söndürülmesiyle denkleştirilmiş.

A.R fırtınalı bir gecede korkudan kardeşinin yatağına giriyor. Arkadaşının, gözü önünde mayına basıp paramparça olduğunu anlatıyor. Sık sık ‘İmam Çavuş bize şeref yemini ettirdi. Bir baskında sekiz arkadaşımla birlikte öldü o da. Ankara’da bir arkadaşım intihar etti. Şimdi onlar beni çağırıyor, gitmem lazım’ diye sayıklıyor. Ailesine askerliği boyunca 6 gerilla olmak üzere toplam 35 kişiyi öldürdüğünü söyleyip ‘Bizi adam öldürmekten zevk alır hale getirdiler. Biliyorum bu çözüm değil. Benim öldürdüklerim de benim gibi insandı. Fakat mecburduk’ diyor.

A.R, artık Kürdistan’daki kirli savaşta oluşan/ oluşturulan binlerce kelle avcısından biri olduğunu biliyor. Vicdanıyla muhakemesinde yeniliyor. A.R’ları yaratanlar ise sıcak yataklarında servetlerine kattıkları servetlerini saymakla meşguller.

A.R bir Ekim gecesi vicdanıyla girdiği ancak yenildiği muhakemede kendini cezalandırma kararı alıyor. A .R artık 35 değil, 36 kellesi var. Ve bir Ekim akşamı gittiği bir düğünde tuvalete gidiyorum diye çıkıyor ve saatler sonra A.R’nin cesedini nişanlısı buluyor.

Davutoğlu’nun konuşmasında beyaz Toroslarla korkuttuğu Kürtler soruyor, sahi o Toroslardaki canilerden kaçı normal yaşıyor ve ha